Blauwe Drijfveren

Techniek is echt zijn ‘ding’. Zijn vader en zijn broer kozen ook voor dit mooie vak. Iets construeren, een storing goed oplossen, het samen liefst met zijn collega’s. Op elkaar kunnen bouwen, vertrouwen. Kwaliteit leveren. Een tevreden opdrachtgever. Dat voelt goed. Daar wordt hij blij van. Dat is wat hem drijft.

Na de MTS, is hij eerst gaan varen. Hij genoot van de zee, van samen met de kameraden. De geur van machineolie, vermengd met de zilte lucht. Geen golf te hoog.
Toen vroeg het bedrijf waar zijn vader werkte, toen nog semioverheid, of hij interesse had in een baan als monteur. Hij wordt opgeleid vanuit het meester-gezelprincipe. Geweldig vond hij het. Leren on the job. Zijn mentor was een ervaren techneut, vriendelijk maar wel streng. Een keer te laat en je had wat uit te leggen.
Zijn vader was zo trots toen hij aan boord kwam. Je had een baan voor het leven tenslotte. Een zeker pensioen. Fijne collega’s.

Zijn vader is al lang overleden en hij werkt er nog steeds. Van leerling-monteur naar senior uitvoerder. Hij is een van de oudsten in zijn team. Zijn kennis, expertise, collegialiteit maar ook zijn vriendelijke houding naar de klanten wordt gewaardeerd.

Elke ochtend om half acht op het werk. Geen probleem. Zijn vrouw verrast hem iedere dag met iets lekkers in zijn lunch box. Alleen vrijdag niet, dat weet ze. Dan is het tomatensoep met balletjes en kroketten in de kantine. Soms een frikandel speciaal, voor de afwisseling. Even gezellig bijpraten met de jongens, zo vlak voor het weekend. Hij verheugt zich altijd op de vrijdag. En dan op zaterdag voetballen met het senioren-team. Een aantal van zijn collega’s zitten spelen er ook.

Twee jaar geleden wordt hij gevraagd door de manager Realisatie of hij teammanager wil worden. Het overvalt hem. Hij is nooit zo bezig met zijn carrière. Zijn vrouw had hem een keer gevraagd of hij nog ambities had. Hij had geen antwoord kunnen geven.

Toch voelt hij zich gevleid door het verzoek van de leidinggevende. Zij spreekt haar waardering uit voor zijn expertise en loyaliteit, betrouwbaarheid. Hij is zelden ziek.

En het verdient een schaal meer. Kan hij zijn vrouw eindelijk blij maken met een reis naar haar zus in Australië.
En zijn jongens kennen hem en hij hen. Hij krijgt een opleiding “Succesvol Leidinggeven” aangeboden. Spannend maar waarom niet?

De opleiding vindt hij lastig. Nieuwe onbekende materie. Over feedback, beoordelen en samenwerking. Gelukkig gaat hij samenwerken met bekenden. Dat scheelt.
De jongens feliciteren hem met zijn nieuwe rol.

---

“Hé, we moeten je nu toch geen baas noemen, vriend?”.

---

Nee, dat hoeft niet, heeft hij hen verzekerd. Ze werken samen, als vanouds. Samen uit, samen thuis.

Het is nu twee jaar later. De tomatensoep en de kroketten smaken niet meer zoals voorheen. De werkweken voelen lang.

De problemen ontstaan wanneer er op een nieuw project een aantal mensen moeten worden toegewezen. Iedereen wil bij het A-team. Het is een prachtig project. Technisch een uitdaging. Belangrijk ook, voor het bedrijf. Hij moet bepalen wie wel en wie niet onderdeel wordt. Tijdens het zaterdag voetbal vragen zijn teamgenoten of hij al een keuze heeft gemaakt. Het zweet staat hem op de rug. Er zijn een paar jonge talenten, HBO geschoold, met kennis van de nieuwe technieken, maar nog maar kort aan boord. Hebben zich nog niet bewezen. Ze willen graag leren. Dat spreekt hem aan. Wanneer hij kiest voor hen, moest hij nee zeggen tegen een paar van de jongens.

Hij is thuis niet te genieten. De kinderen ontwijken hem. Op een dag zit er voor het eerst geen verrassing in zijn lunch box.

Uiteindelijk deelt hij het projectteam in, naar eer en geweten. Het valt niet goed. Hij heeft niet al zijn beste kameraden gekozen. De meest ervaren mannen. Hij heeft het ook niet besproken. De projectteam leden ontvangen een uitnodiging in hun mail voor het eerste overleg.
Ligt het nu aan hem, of is de vrijdag lunch minder gezellig. Toen hij aan kwam lopen, viel het even stil. Daarna praten de mensen verder met elkaar. Er lijkt iets verandert in de samenwerking. Minder vanzelfsprekend, minder kameraadschappelijk. Alsof hij buiten het team staat. Hij is voor zijn gevoel ook steeds minder actief in het veld. Hij moet “managen”. Dit jaar moet hij de beoordeling van de medewerkers helemaal alleen doen. Bij vragen kan hij HR benaderen. Er is sprake van 360 graden feedback, ook op zijn functioneren. Wat zouden zijn mensen van hem vinden? De gesprekken gaan binnenkort plaats vinden. Hij worstelt zich er doorheen.

Die zaterdag hebben ze een belangrijke uitwedstrijd. Ze staan achter in de tweede helft. Hij wil graag zijn best doen voor het team. En dan komt die tackle uit onverwachte hoek. Ineens ligt ie gestrekt. ‘Kruisbanden gescheurd’ zei de dokter. Voorlopig niet werken. Hij barst in tranen uit tot zijn eigen verbijstering. De laatste keer dat hij huilde, was toen zijn hond Max verongelukte. En toen zijn vader stierf. Dat is jaren geleden.

Hij blijft thuis, een aantal maanden. Hij kan niet meer. Zijn knie is al lang hersteld. Zijn jongens zijn in het begin een paar keer langs geweest maar het wordt stiller. Af en toe een appje. Zijn vrouw is er eigenlijk wel klaar mee. Haar man, hangend op de bank, voor zich uit starend. Of tuinieren niet verstandig is? Goed om je hoofd leeg te maken.

Gisteren is een jonge vrouw op bezoek gekomen. Ze werkt nog niet zo lang op HR. Ze heeft een lieve glimlach. Ze vraagt hoe het met hem gaat, hoe hij zijn toekomst ziet. Ze zegt ook dat hij van grote waarde is voor de organisatie maar dat ze het idee heeft dat zijn huidige rol hem niet gelukkig maakt. Misschien is het een idee om een drijfveren profiel in te zetten?

Hij twijfelt maar stemt in. inzicht in je eigen talent kan nooit kwaad toch? Hij moet toch iets, zegt zijn vrouw.

Hij wil graag zijn organisatie dienen. Kwaliteit, betrouwbaarheid voor zijn team en de klant. Dat de mannen op hem kunnen bouwen. Dan neem je toch je verantwoordelijkheid? Dan accepteer je toch de opdracht van een hogere manager wanneer deze je vraagt voor een rol van leidinggevende? En ineens breekt hij. Hij vertelt haar over hoe hij de afgelopen twee jaar heeft ervaren. De druk, de stress, de eenzaamheid maar vooral het gevoel van falen. Falen naar zijn jongens, falen naar het bedrijf. Hij wist niet met wie daar over te praten. Thuis ook niet.

Over een twee weken is er de jaarlijkse teamdag. Hij kijkt er naar uit. Ze gaan met de nieuwe teammanager paintballen, gamen en scooteren, uiteraard elektrisch, en daarna BBQen in een grote oude boerderij. Alles Corona proof. Dat hebben ze dubbel gecheckt.

Die manager, een vrouw afkomstig van andere vestiging, heeft hem gevraagd als opleider de dag te organiseren. Hij doet dit samen, met een van zijn jonge gezellen. Kan deze hier ook wat van leren.

De jongens vinden de nieuwe leidinggevende nog wel spannend, hebben ze hem in vertrouwen verteld. Ze is heel duidelijk in wat ze verwacht van het team, vriendelijk maar concreet. Gezamenlijk resultaat, first time right is belangrijk. Dat is fijn maar ook even wennen.

Het is vrijdag morgen, half acht. Tomatensoep-dag! Zo meteen lekker samen naar een project. Zin in! Een van zijn jongens in opleiding is voor tweede keer te laat. Tijd voor een gesprekje….